در آموزش قبلی، توضیح دادیم که در دنیای بلاکچین و شبکههای غیرمتمرکز که تصمیمگیرندهی مرکزی وجود ندارد، کاربران و استخراجکنندگان رمزارزها، با استفاده از روشی تحت عنوان مکانیزم اجماع بر چگونگی انجام تراکنشها و نیز تأیید انجام کار (Proof of Work) با یکدیگر به توافق میرسند. حال در این مقاله میخواهیم یکی از معروفترین انواع مکانیزم اجماع یعنی اثبات کار یا Proof of Work (PoW) را توضیح دهیم.
برای درک بهتر این مطلب، پیشنهاد میگردد ابتدا مقالات زیر را مطالعه بفرمایید:
مکانیزم اجماع اثبات کار (PoW)
مکانیزم اثبات کار یا Proof of work نوعی الگوریتم اجماع (Consensus Mechanism) است که رویه کلی آن بر پایه استخراج یا ماینینگ ارز دیجیتال میباشد. در واقع در روش اثبات کار، اعضاء داوطلب شبکه قدرت سختافزار خود (کارت گرافیک، CPU، هارد دیسک و …) را به شبکه یک رمزارز مانند بیتکوین اختصاص میدهند تا با کمک به تأیید تراکنشهای شبکه، پاداش دریافت کنند.
به هر کدام از اعضاء داوطلب استخراج ارز دیجیتال که به تأیید تراکنشهای شبکه کمک میکنند، اصطلاحاً یک نود (Node) گفته میشود. پاداش دریافتی نودها به قدرت سختافزاری آنها و در نتیجه سهم این افراد در تأیید تراکنشهای شبکه یا همان استخراج رمزارز برمیگردد. هرچه قدرت سختافزار نود بالاتر باشد، پاداشی که پس از استخراج یک بلاک از رمزارز دریافت میکند نیز بالاتر خواهد بود.
بدون شک، بیتکوین معروفترین ارز دیجیتالی است که از مکانیزم اجماع اثبات کار (Proof of Work) در شبکه خود استفاده مینماید. درصد زیادی از ماینرهای ارزهای دیجیتال نیز متعلق به پادشاه رمزارزها یعنی بیتکوین میباشند که با استفاده از سختافزار خود یا دستگاههای ماینر مانند ASIC و …، اقدام به ماینینگ این ارز کرده و در ازای استخراج موفقیتآمیز هر بلاک، از شبکه بیتکوین، پاداش دریافت مینمایند.
از جمله ارزهای دیجیتال دیگر که مکانیزم اجماع آنها از نوع اثبات کار یا PoW میباشد، میتوان به لایتکوین (LTC)، دوجکوین (DOGE)، اتریوم کلاسیک (ETC) و مونرو (XMR) اشاره نمود.
مهمترین عیب الگوریتم اجماع اثبات کار را میتوان به هزینه بالای آن و نیز آسیبی که به محیط زیست میرسانند اشاره نمود. چرا که علاوه بر قیمت بالای تجهیزات استخراج مانند دستگاههای ماینر و یا کارت گرافیک و …، برق مصرفی دستگاهها نیز بسیار بالا بوده و باعث آسیبرسانی به محیط زیست میگردند.
